پس از رله فضایی بین المللی، آینده سکونت در هوا چگونه خواهد بود؟

به مدت دو دهه ی گذشته، ایستگاه فضایی بین المللی (ISS) تنها سکونتگاه بیرون از زمین برای انسان بوده است. این جایگاه از صدها فضانورد از ۱۸ کشور متنوع میزبانی کرده و به عنوان سکویی برای انجام آزمایش های علمی پیشگامانه ای بوسیله کاررفته است که درک ما از زیست شناسی انسانی، تغییر اقلیم و خود جهان را به طور بنیادین دگرگونی داده اند. ایستگاه فضایی بین المللی، آزمایشگاهی بخاطر آزمون فناوری های آینده نگرانه همچون اندام تراشه و پایانه های ارتباطی کوانتومی بوده و صنعت پرجنب وجوش فضایی تجاری را از دل خویشتن بوسیله حیات آورده است. این ایستگاه احتمالا بهترین چیزی است که تاکنون ساخته ایم؛ ولی کامل چیزهای خوب ناگزیر پایانی دارند.

شنبه ی پیش رو با بیستمین سالگرد اقامت پیوسته ی انسان در ایستگاه فضایی بین المللی مصادف خواهد بود؛ اما بعید است که ایستگاه تا ۲۰ سال دیگر اندوه دوام آورد. تأمین بودجه ی ایستگاه فضایی صبر است درون همین دهه بوسیله پایان رسد؛ هرچند تاریخچه باریک بین تصادف این امر هنوز مشخص نیست. ناسا و سازمان های همکار بین المللی اش، پشتیبانی از رله را تا سال ۲۰۲۴ تضمین کرده اند و فداکار از حامیان در کنگره ی آمریکا طرفدار تمدید تأمین بودجه تا پایان سال ۲۰۲۸ هستند. آنچه بعدا در معلول آن خواهد آمد، هنوز نامعلوم است؛ اما به حدس زیاد ایستگاه در آینده اوراق و بوسیله جای آن از جایگاه های فضایی تجاری متعلق به بخش خصوصی کاربرد خواهد شد.

فیل مک آلیستر، مدیر واحد توسعه ی پروازهای فضایی تجاری در ناسا، جایگاه فضایی بین المللی را نمایانگر انحصار دولت بر مقاصد فضایی می داند و می گوید زمان حال زمان زمان مناسبی برای آغاز مهاجرت از آن و رو آوردن به بخش خصوصی است. به گفته ی مک آلیستر «حالا زمان آن است که ناسا تصمیم گیری درباره ی تحقق اکتشافات فضای عمیق را آغاز بطی ء و به کارآفرینان اجازه دهد پشت سر ما بیایند.»ایستگاه فضایی بین المللی احتمالا بهترین چیزی است که تاکنون مخلوق ایم؛ ولی کامل چیزهای خوب ناگزیر پایانی دارند

درطول چند سال گذشته ناسا برای ایجاد علاقه ی تجاری به ایستگاه فضایی رقیق درتلاش بوده است. سال گذشته این سازمان اعلام کرد که ISS بخاطر کسب وکارها تو بازار بورس سهام نزدک دردسترس است و دولت ترامپ ایده ی اعطای یارانه برای کمک به ارجاع ایستگاه فضایی بوسیله بخش خصوصی را مطرح کرد. مقام های ناسا درصدد ساخت پایگاه های قمری و ارسال فضانوردان به مریخ هستند؛ اما وقتی این اداره نزدیک به یک پنجم از بودجه ی سالانه اش را ناگزیر به روشن نگاه داشتن چراغ های ایستگاه اختصاص می دهد، تحقق اهداف یادشده دشوار خواهد حیات. بااین حال، ناسا به یک سکوی تحقیقاتی سرنشین دار درون مدار نزدیک زمین نیاز دارد تا فناوری هایی را بیازماید که انسان را در دیگر جهان ها زنده نگاه خواهند داشت. ناسا با سپردن وظیفه ی ساخت و راه اندازی ایستگاه های فضایی جدید بوسیله بخش خصوصی، می تواند تکاپو هایش را پیاده شدن ارسال مردم بوسیله فضای عمیق زیرفون متمرکز کند.

مایکل سوفردینی، تیمار بنیان گذار و مدیرعامل «آکسیوم اسپیس»، شرکتی که قصد دارد نخستین ایستگاه فضایی تجاری جهان را بسازد، می گوید ناسا بوسیله احسان به این حقیقت اذعان دارد که بوسیله منظور اکتشاف فضای فراتر از مدار نزدیک زمین، باید درآنجا سکویی برای آزمودن سامانه ها و کسب تجربه دراختیار داشته باشید. سوفردینی گفت:دولت آمریکا همان مقدمه ستاندن که بخاطر ارتکاب اکتشافات، توانایی تهیه ی جایگاه فضایی بعدی را ندارد و به همین برهان ما درحال ساخت نمونه ای هستیم که پس از بازنشستگی ایستگاه فضایی بین المللی، جایگزین آن شود.

ابتدای امسال، ناسا به آکسیوم دستور داد تا یکی از ماژول های سرنشین دار خویشتن را بوسیله ایستگاه فضایی بین المللی متصل کند و قراردادی ۱۴۰ میلیون دلاری برای تحقق این حکم دستینه کرد. برنامه ی آکسیوم، پرتاب بدوی ماژول خویشتن بوسیله رله فضایی تا سال ۲۰۲۴ و اتساع آن از همان مکان است. سوفردینی می گوید علاوه بر ماژول سکونت خدمه، آکسیوم درصدد اضافه دست کم دو ماژول دیگر است. یک ماژول بوسیله عنوان آزمایشگاه و مرکز تولید به کار خواهد رفت و ماژول دیگر رصدخانه ای سرتاسرنما مشابه با کاپولا در ایستگاه فضایی بین المللی خواهد بود. باهم اتحاد کردن مشیت دارد هر سه ماژول خود را تا زمان بازنشستگی ISS که براساس  پیش بینی سوفردینی حوالی ۲۰۲۸ ائتلاف خواهد افتاد، هموار بوسیله ایستگاه بگذارد. هرزمان جهان عاقبت عمر جایگاه فضایی بین المللی را اعلام کند، سکونتگاه خصوصی آکسیوم خود را جدا خواهد کرد و به مقدماتی ایستگاه فضایی درحال پرواز خصوصی درون جهان تحول خواهد شد.



تصویری هنری از ماژول های تجاری آکسیوم که به ایستگاه فضایی بین المللی متصل شده اند

از بیرون، طراحی رله فضایی آکسیوم با ماژول های استوانه ای شکلی که تقریبا ۱۵ متر قطر دارند، بوسیله طرز چشمگیر به رله فضایی بین المللی شباهت دارد. برهان این فقره بوسیله گفته ی سوفردینی، نصیب مندی از آشنایی صنعت فضا با ISS است. شرکت هوافضای اروپایی «تالس آلنیا اسپیس»، یکی از پیمانکاران واقعی آکسیوم، تقریبا نیمی از ماژول های رله فضایی را نیز مخلوق است. ایستگاه آکسیوم همچنین با اندازه ی افزار نقلیه ی کنونی هماهنگی دارد؛ ولی با از رویه پیوستن فضاپیماهای بزرگ تر همانند استارشیپ اسپیس ایکس، تاسیس جایگاه های فضایی بزرگ تر امکان پذیر می شود. به عنوان مثال، سوفردینی می گوید آکسیوم درحال بررسی ایده ی استفاده از ماژول های بادشدنی داخل آینده است. این ایده به طرح مفهومی ترنس هاب ناسا شباهت دارد؛ ماژولی بادشدنی که این اداره در دهه ی ۱۹۹۰ توسعه داد و بعدا به دست کنگره باطل شد. ماژول های آکسیوم ممکن است کروی خواه چنبره ای باشند و قطر هرکدام احتمالا سه طبق بزرگ نم از مدل های سخت پوست مرسوم خواهد بود.

سوفردینی تمایل دارد ایستگاه آکسیوم همانند ISS برای طیف متنوعی از مشتریان کاربردی باشد. این رله بوسیله عنوان سکویی تحقیقاتی بخاطر سازمان های فضایی دولتی و باهم اتحاد کردن های خصوصی به کارخواهد رفت و مقصدی برای موج شروع گردشگران فضایی همچنین خواهد بود. به همین دلیل، آکسیوم فضای داخلی ایستگاه را بیش لوکس مرطوب از سکونتگاه های ساده ی ایستگاه فضایی بین المللی طراحی کرده است. فیلیپ استارک، طراح داخلی مشهور، دکور ماژول خدمه را طرح ریزی و آن را با دیوارهای روکش دار مجلل، دریچه های سرتاسرنما و LED-های تغییررنگ دهنده همراه کرده است. ولی آکسیوم به مشیت برپاکردن کسب وکار گردشگری فضایی خود، درانتظار بزمین نشستن به مدار نیست. این شرکت با اسپیس ایکس قرارداد امانت است تا اندکی پس از راه اندازی آستان اتصال به دست ناسا، چهار فضانورد خصوصی را (که یکی از آن ها جامع کروز است)، تا عاقبت سال آینده به ایستگاه فضایی بین المللی بفرستد.ایده ی ایستگاه های فضایی تجاری تقریبا به حد خود عصر فضا قدمت دارد

این برنامه ای بلندپروازانه برای چنین همدستی کوچکی محسوب می شود. آکسیوم کمتر از ۱۰۰ کارمند دارد؛ اما تجربه، این قطع ی کوچک را جبران می کند. سوفردینی پیش از بنیان گذاری آکسیوم، به مدت یک دهه مدیریت پروگرام ی جایگاه فضایی بین المللی را درون ناسا برعهده داشت. او می گوید تجربه اش به توفیق آکسیوم در بازاری که رقبا انقراض می خورند، کمک خواهد کرد. نیز برنامه های فراوانی بخاطر ایستگاه های فضایی خصوصی وجود داشته است که هرگز به بار ننشستند.

ایده ی ایستگاه های فضایی تجاری تقریبا به وزن خود عصر محیط قدمت دارد. سال ها پیش از آنکه باز آلدرین و نیل آرمسترانگ گام بزرگشان را بردارند، هتلداران و پیمانکاران دفاعی درحال برنامه ریزی بخاطر تاسیس هتل های مجلل مداری و ایستگاه های فضایی صدنفره بودند. تو دهه ی ۱۹۶۰، بوسیله نظر می آمد که چشم انداز اکوسیستم هایی اشفته از مردم های درحال زندگی و حکم در مدار، تنها تا چند دهه ی سپس محقق خواهد شد؛ ولی بعد روشن شد که ساخت ایستگاه های فضایی بزرگ، دشوارتر و گران مرطوب از تصور هرکس است.

پیش از آنکه ایده ی ساخت ایستگاه فضایی بین المللی اصلا به حافظه ناسا خطور کند، این سازمان سکونت فراتر از زمین را با اسکای ریشه آزمایش کرد؛ ایستگاهی که تو یک زمان می توانست بخاطر هفته ها از حداکثر سه فضانورد پشتیبانی کند. تو دیگر سوی پرده ی آهنین، روسیه مجموعه ای از ایستگاه های فضایی کوچک (فاتحه سالیوت و سپس میر) را پیدایش. اقامتگاه های فرازمینی هرچند مطلع احسان داشتند، با «ایستگاه فضایی وی» بیش متفاوت بودند؛ سکونتگاهی چرخان در مدار که استنلی کوبریک تو خارق العاده خود به صیت «۲۰۰۱: ادیسه فضایی» به تصویر کشید.

اسکای لب ناسا پیش از آنکه در تابستان ۱۹۷۹ در جو زمین سوزانده شود، از عزب سه گانه خدمه پشتیبانی می کرد. هرچیز در مدار درنهایت به سمت زمین سقوط می یواش و اسکای لب بدون شاتل فضایی که نخستین پروازش را تا سال ۱۹۸۱ عمل نداد، هیچگاه راهی برای حفظ پشته خود تو مدار نداشت. بااین حال، ناسا از ایده ی ایستگاه فضایی دست نکشید. سال بعد، این سازمان نیروی خاص ی جایگاه فضایی را راه اندازی کرد تا کار طراحی روی خاندان بعدی گیرایی مداری خود بوسیله شهرت فریدوم (آزادی) را آغاز کند. این جایگاه قرار حیات در یک زمان حداکثر از ۸ فضانورد پشتیبانی بطی ء و درهمکاری با کانادا، ژاپن و چندین ناحیه اروپایی ساخته شود. سندیت فریدوم به روش چشمگیری به آنچه بعدا ایستگاه فضایی بین المللی نام گرفت، شباهت داشت؛ درواقع، ناسا می گوید تقریبا ۷۵ درصد از طراحی های رقیق افزاری برای ایستگاه فضایی بین المللی دراصل متعلق بوسیله فریدوم بود.

ازهمان ابتدا، فریدوم بوسیله عنوان سکوی پرش برای تجاری سازی مدار نزدیک زمین مفهوم سازی شد. در یادداشتی از سال ۱۹۸۲، جیم بگز، مدیر وقت ناسا می نویسد «کاملا متقاعد شده که ایستگاه فضایی، گام جسورانه ی بعدی در هوا است و قدری حیاتی از برنامه ی بلندمدت ما برای روزی مندی از مزایای تجاری و علمی کامل فضا محسوب می شود.» اما فریدوم این مرام را شکل پذیری نبخشید. پس از یک دهه تلاش، مهندسان ناسا میلیاردها دلار هدر داده و هنوز کنار سر انتخاب طراحی برای ایستگاه فضایی به اصلاح نرسیده بودند. کنگره ی آمریکا درصدد کنارگذاشتن پروژه برآمد؛ ولی در سال ۱۹۹۳، دستور کار ی ایستگاه فضایی ناسا با تنها یک رای از باطل طولانی خلاصی یافت.

پاسخ دولت کلینتون بوسیله مشکل، کنارگذاشتن فریدوم و ردیابی ایستگاه فضایی درهمکاری با ائتلافی بزرگ نم از دیگر کشورها به منظور کاهش نفقه ها بود. تو آن زمان، هیاهو سرد به پایان روان و فضای سیاسی مطلوبی برای همکاری بر قاعده چنین نماد قدرتمندی از همکاری بین المللی لباس گرفته بود. روسیه به سرعت با ایده موافقت کرد و برنامه هایش بخاطر ایستگاه فضایی ملی اختصاصی به نام میر ۲ را کنار گذاشت. اروپا و ژاپن نیز به پروژه پیوستند و پس از دهه ها حرکت آهسته به سمت ایستگاه فضایی داخل مقیاس بزرگ، بدوی قطعه از ISS در نوامبر ۱۹۹۸ پرتاب شد. کمتر از دو سال بعد، ایستگاه از نخستین ساکنانش میزبانی کرد.

تقریبا به محض آنکه ناسا توجه به ایستگاه فضایی را بوسیله طور جدی آغاز کرد، جزء خصوصی بوسیله جستجوی راه هایی بخاطر مشارکت صیقلی. داخل ۱۹۸۲، یک معماری کردن قبلی ناسا شرکتی به نام «اسپیس اینداستریز» را اسلوب اندازی و بوسیله سرعت تفاهم مجله ای را برای پیدایش یک ایستگاه فضایی بدون سرنشین با این راه اندازی دستینه کرد. ولی پس از آنکه شرکت در یافتن حساب کافی از مشتریان بوسیله مشکل برخورد و یارانه های دولتی برای پروژه نیز محقق نشد، برنامه ها برای این ایستگاه فضایی فروپاشید.

هتلداران نیز درحال توجه به سکونتگاه های فضایی بودند. پس از مطرح شدن ایده هایی برای هتل های مداری و دروازه های قمری داخل کنفرانس های فضایی در اواخر دهه ی ۱۹۶۰، طراحان هتل های هیلتون رویاهای این همدستی بخاطر ساخت ایستگاه فضایی تا پیش از هزاره ی متاخر را با برنامه ی تثبیت سکونتگاه مداری چرخان بزرگی احیا کردند که از بوسترهای استعمال شده ی شاتل های فضایی باریک می شد. این ایده، اسپیس آیلندز (جزایر فضایی) نام داشت؛ ولی به نظر نمی آید از کود ی طرح مفهومی فراتر رفته باشد. چند سال بعد،رابرت بیگلو، کارفرما شرکت «باجت سوئیت هتلز» و از غول های صنعتی هتلداری نیز  اراده خود برای ساخت ایستگاهی فضایی در مدار را اعلام کرد. بیگلو تا آنجا پیش رفت که توانست ماژولی بادشدنی را تو سال ۲۰۱۶ برای آزمایش ها به ایستگاه فضایی بین المللی پرتاب کند؛ اما ابتدای امسال، «بیگلو آئرواسپیس»، مشارکت فضایی او کل کارکنانش را تعدیل کرد.

مک آلیستر می گوید «۲۰ سال پیش، ما تجربه ی زیادی از زندگی و کار تو ریزگرانش نداشتیم. وقتی گفتگو درباره ی جایگاه فضایی تجاری را اول کردیم، فعالیت اقتصادی چندانی داخل مدار نزدیک زمین بود نداشت. هیچ کس واقعا نمی دانست چه نوع بازارهایی بوسیله بود خواهد آمد؛ چه رسد بوسیله اینکه بدانیم کدام یک سود آور خواهد بود. تصور می کنم احتمالا بخشی از ورزش جلوتر بودیم.»



پیدایش ایستگاه های فضایی چرخانی که گرانش مصنوعی دارند، احتمالا تو آینده امکان پذیر خواهد شد

سوفردینی خوش بین است که آکسیوم بتواند داخل جایی که دیگران شکست خورده اند، موفق شود. وی می گوید امتحان اش درون مدیریت دستور کار ی ISS، او را با تمام فرصت هایی آشنا کرده است که با بهره گیری از آن ها می قابلیت هزینه های ساخت و وضع اندازی یک پایگاه مداری را به طرز چشمگیر کاهش رحم. به عنوان مثال، تقریبا هرچیز که در جایگاه فضایی بین المللی مخلوق می شود، قطعه ای واجد شرایط فضا است؛ بدین معنا که باید بوسیله مجموعه ای از استانداردهای مهندسی و نتایج سختگیرانه در آزمایش ها مشت یابد تا عملکرد مناسب آن در مدار تضمین شود. اما سوفردینی می گوید درون بسیاری از موارد، به خصوص درون ماژول های دارای ضیق ISS، استفاده از برگ واجد شرایط فضا ضروری ازاله و مدل های آماده ی تجاری بوسیله خوبی داخل آن ها کار می کنند. بوسیله گفته ی او «همیشه مجبور نیستید پنکه ی مخصوص هوا بخرید. ایستگاه فضایی بین المللی بوسیله ما آموخت انجام چه کارهایی ضروری نیست.»

آکسیوم نیز این فرصت را دارد که بتواند از مزیت اتصال به ISS به نشانی عمه ی آغاز بهره ببرد؛ امتیازی که تا پیش از اهدای یکی از درگاه های اتصال جایگاه دردسترس نبود. این فرصت به آکسیوم امکان می دهد جایگاه فضایی اش را به جای ساخت یک باره، بوسیله تدریج و قطعه به قطعه بسازد. درحقیقت، این شرکت پیش از آنکه ایستگاهش آماده ی اندازه وحدت از ISS نباشد، ماژول نیرو خویشتن را به مدار پرتاب نخواهد کرد. تا آن زمان، ایستگاه آکسیوم بخاطر نیرورسانی بوسیله سامانه های پشتیبانی بود خویشتن به ISS اتکا خواهد کرد. این کار فداکار از خطرهای آزمودن ماژول های جدید را ازبین می سرما و نیز به همدستی امکان می دهد پیش از آنکه ایستگاهی مستقل داشته باشد، با ارسال فضانوردان و محموله به ماژول خود بوسیله کسب درآمد بپردازد و هزینه های درخورتوجه تاسیس رله را اسایش تیز تأمین کند.

کاریسا کریستنسن، مدیرعامل شرکت مشاوره ی فضایی «برایس اسپیس اند تکنولوژی» می گوید «این ابهت سرمایه به علاوه ی عدم قطعیت بازار است که ساخت و راه اندازی ایستگاه فضایی را بسیار چالش برانگیز می کند؛ اما آکسیوم با تیمی که ساخته، پشتیبانی مالی و امتحان ای که دارد، درموقعیت بسیار نوع دوستی است.»داخل آینده مدار نزدیک زمین پر از ایستگاه هایی فضایی خواهد شد که اغلبشان متجاوز بزرگ تیز از رله فضایی بین المللی خواهند بود

آکسیوم مقدور است بدوی شرکت سازنده ی ایستگاه فضایی تجاری باشد که مصنوع ی خود را به مدار می رساند؛ ولی متباعد است آخرین شرکت باشد. جف بزوس، مدیرعامل آمازون گفته است بلو ارجین را با هدف اثر ریزی اقتصادی فضایی بنیان گذاشته است که بوسیله میلیون ها نفر امکان می دهد فراتر از زمین به ارتکاب زندگی و امر بپردازند. ابتدای امسال، بلو ارجین موقعیت شغلی جدیدی را برای سرپرستی زیستگاه مداری ایجاد کرد که مدال دهنده ی تقلا این شرکت درباره ی ساخت ایستگاه فضایی درون مدار نزدیک زمین است.  همچنین، پس از ISS، کماکان ایستگاه های فضایی دولتی بود خواهند داشت. چروک تاکنون دو ایستگاه کوچک به نام تیانگونگ ۱ و ۲ را پرتاب کرده است تا شاداب افزاری را آزمایش نرم که سازمان فضایی این کشور از آن برای ساخت ایستگاهی بزرگ تر داخل دهه ی ساری استعمال خواهد کرد.

داخل آینده، سوفردینی تصور می کند که مدار نزدیک زمین لبریز از ایستگاه هایی فضایی خواهد شد که اغلبشان زیاد مبصر زیرفون از ایستگاه فضایی بین المللی خواهند بود. پس از آنکه آکسیوم نخستین ایستگاهش را بسازد، گام های اتیه دربرگیرنده ساخت رله های سفارشی بخاطر شرکت هایی خواهد حیات که می خواهند محصولات خویشتن را درون مدار تولید کنند. در ۵۰ سال آینده، سوفردینی امیدوار است که آکسیوم، ایستگاه فضایی چرخان بزرگی با پارک، مکتب و مراکز خرید داشته باشد تا خیر تنها از فضانوردان حرفه ای، بلکه خانواده هایشان همچنین میزبانی نرم.

سوفردینی جایگاه چرخانی را تجسم می نرم که گرانش مصنوعی را درون باشگاه ای بیرونی ایجاد می کند و رهبر غیرچرخانی در مرکز دارد که برای استیناف های ریزگرانش استفاده می شود. کنترل این جنس جایگاه هنوز با چالش های مهندسی چشمگیری همراه است که باید درآینده کنار آن ها غلبه کرد. به منظور انتقال حجم مجلل از مواد به مدار، هزینه ی دسترسی به فضا نیز باید به نحو درخورتوجه کاهش یابد. از نگاه سوفردینی، چنانچه بخواهیم حضور انسان را در منظومه ی شمسی گسترش دهیم، گیتی باید با انواع معضلات یادشده مواجه شود. او می گوید:تکامل از اکتشاف به سکونت، اتفاقی است که باید بخاطر مردم رخ دهد تا گام مبصر بعدی را بردارد و به طور دائم خارج از سیاره زندگی کند. این چشم انداز بلندمدت کاری است که ایفا می دهیم.بیشتر بخوانید:استارلینک ؛ هرآنچه درباره اینترنت ماهواره ای اسپیس ایکس باید بدانیدکشف شگفت انگیز جدید درباره ماه: دستیابی به آب قمری احتمالا بسیار راحت برنده از تصور پیشین استآیا ماه می تواند بوسیله پایگاهی مصون بخاطر فضانوردان تحول شود؟اولین تصویر ۳۲۰۰ مگاپیکسلی جهان ثبت شدگفت وگوی مدیر بزرگ اسپیس ایکس با تایم؛ از جمع آوری زباله های فضایی با استارشیپ تا پیدایش استارلینک در مریخ