بر شالوده یک استفهام علمی جدید، مشخص شده است که عزب عمر کردن ظن ابتلا به اختلالات روانی شایع را بیشتر می کند. محرک حقیقی این افزایش ظن هم در تحقیق جدید محسوس شده است. در ادامهٔ این مقاله با ما همراه باشید تا اطلاعات قلیل تری در این تک در اختیارتان قرار بدهیم و ببینیم که عزب زندگی کردن چطور مصونیت فصیح افراد را تهدید می بطی ء. حتما بخوانید:چطور تنها سیر کنیم و دلگشا بگذرانیم؟لذت بردن از زندگی با ۱۴ نکته ای که زندگی را باب میلتان می کندتنهایی؛ مهم ترین مهارتی که هیچ کس به شما یاد نداده است
اختلالات خلقی، اضطراب و سوءمصرف مواد، از عموم اختلالات روانی شایع (به انگلیسی common mental disorders و به تلخیص CMD) هستند. بنا به نتایج فداکار تحقیقات ارتکاب گرفته، تقریبا یک ثالث مردم، در کشش عمرشان یکی از این اختلالات قضیه شایع را تجربه می کنند.
این اختلالات مشخصا عمر کسانی را که از آن ها رنج می برند تحت تأثیر فراغت می دهند. ولی به واسطهٔ همه گیر شدن شان، ممکن است انسان اجتماع را به طور کلی، در سطح وسیع لطافت عرشه تأثیر راحتی بدهند. بوسیله این فکر که اهمیت بیشتری علنی می کنند. در واقع شیوع فراخ و تأثیر این اختلالات باعث شد تا محققان، با سعی بیشتری درباره این اختلالات تحقیق کنند و خطراتی را که احتمال ابتلا به اختلالات جریان را در مردم بیشتر می کنند، شناسایی کنند.
یکی از خطراتی که طی سال های اخیر توجه بیشتری بوسیله آن نشان داده شده و تأثیر آن مورد بررسی قرار گرفته است، عزب زندگی کردن است. در تحقیقی جدید داخل این رابطه، که نتایج آن درون مجلهٔ انگلیسی زبان «PLOS ONE» منتشر شد، سعی بر آن بود تا تنها عمر کردن و تأثیر آن بر افزایش احتمال ابتلا به اختلالات روانی شایع از دیدگاهی تازه مورد بررسی راحتی بگیرد. موافق آنچه مؤلفان مقاله در بخش پایانی و نتیجه گیری تالیف پایگاه مطرح کردند، بین تنها زندگی کردن و افزایش احتمال ابتلا به اختلالات روند شایع، وابستگی ای حیات دارد. به علاوه در نتیجهٔ این تحقیق مشخص شد که تمامی مردم، صرف نظر از جنسیت و سن وسال شان، درون معرض این خطر راحتی دارند. تو واقع این انزوا است که به عنوان محرک و عامل خطرساز پا بر جا شناخته می شود و سایر مسائل و ویژگی ها، اهمیتی ثانویه دارند. تحقیقات علمی پیشین دربارهٔ تنها زندگی کردن
درون بیشتر کشورهای غربی، تعداد کسانی که عزب زندگی می کنند، طی روندی مستمر و تدریجی روبه اضافه است؛ این مسئله چند انگیزه دارد: از آن یکسره می استعداد بوسیله افزایش میانگین اهل سنت انسان کشورها، اعلی عدول کردن سن ازوداج و افزایش مقدار متارکه رمز کرد.
مناسبت میان تنها زندگی کردن و افزایش احتمال ابتلا به اختلالات سیلان شایع، پیش تر بی قراری مورد توجه محققان قرار پژمان بود. ولی بیشتر تحقیق ها متمرکز کنار افراد میان سال و دربارهٔ آن ها بود. به این خاطر نمی شد نتایج آن ها را بوسیله قسمت قسمت کردن های سنی دیگر گسترش داد.
به علاوه این تحقیقات نخستین صرفا با تمرکز بر ملالت ناشی از تنهایی رخ می پژمرده اند و سایر اختلالات روانی در آن ها جایی نداشته اند. بوسیله این تامل تصویر تام و دقیقی از اثرات تنهایی به دست نمی داده اند.
نکتهٔ دیگری که دربارهٔ تحقیقات پیشین حیات دارد این است که در آن ها تأثیر سایر عوامل ناشی از تنها عمر کردن، بر افزایش ظن ابتلا بوسیله اختلالات روانی شایع مورد مطالعه استراحت نگرفته بود؛ بوسیله نشانی مثال، کسانی که عزب زندگی می کنند، بیشتر از سایرین داخل معرض اضافه وزن، استعمال دخانیات، استعمال مواد مخدر و محروم ماندن از پشتیبانی آدم اجتماع قرار می گیرند. زمان حال این سؤال پیش می آید که کدام یک از این مسائل محرک اصلی ابتلا به اختلالات روانی شایع است؟
محققان و مؤلفان این مقالهٔ علمی جدید، تلاش کنار آن داشته اند تا در پیمانه امکان کاستی ها و ابهامات مقاله های پیشین را برطرف کنند. تو این تحقیق جدید، به رابطهٔ کلی میان عزب عمر کردن و اختلالات روانی شایع پرداخته شده است. به علاوه، عوامل تأثیرگذار بر این رابطه هم در نظر پژمرده شده اند. درون دنباله با هم نگاهی به حاصل تحقیقات آن ها خواهیم داشت. بررسی جستجو علمی جدید و نتایج آن
این استفهام علمی متاخر توسط محققان دانشگاه سن کونتین، واقع در ورسای فرانسه انجام گرفت. محققان درون این جستجو اطلاعات آماری گردآوری شده از ۲۰،۵۰۳ فردِ بالغ انگلیسی را که سن آنها بین ۱۶-۷۴ سال وجود مورد تجزیه وتحلیل فراغت دادند. این اطلاعات آماری، خراج سه بررسی تمامیت بود که دربارهٔ شیوع مصیبت های قضیه در انگلستان، درون سال های ۱۹۹۳، ۲۰۰۰ و ۲۰۰۷، توسط متخصص های انگلیسی اجرا گرفت.
کسانی که در این وارسی ها شرکت کردند، موظف به انباشته کردن استفسار نامه هایی می شدند که داخل اختیارشان قرار داده می شد. فنی های انگلیسی با ارزیابی اطلاعات خراج شده از این سئوال روزنامه ها، می توانستند پی ببرند که آیا شخصی که استفسار روزنامه را لبریز کرده بود، خلال هفتهٔ پیش از مملو کردن آن، مقصد های مرتبط با روان نژندی (نوعی اختلال روند که با احساسات موکد خوف و نگرانی همراه است) را تجربه کرده وجود یا خیر؟
داخل این مطالعه ها، اطلاعات گردآوری شده بر پایهٔ تعدادی متغیر، مقابله و تطبیق داده می شد؛ این متغیرها محتوی وزن، قد، معیار تحصیلات، شغل، مصرف الکل و مواد مخدر، چگونگی روابط مدنی و عاطفه تنهایی بود.
داخل این تفحص علمی جدید و با مطالعه اطلاعات گردآوری شده در انگلستان، همان طور که تمایل می رفت مشاهده شد که تعداد کسانی که تنها زندگی می کرده اند، در گذر سال ها روندی روبه رشد داشته است. در سال ۱۹۹۳ ۸٫۸٪ از شرکت کنندگان در این بررسی، تنها زندگی می کرده اند. این درصد تو سال ۲۰۰۰ بوسیله ۹٫۸ و داخل سال ۲۰۰۷ به ۱۰٫۷ اضافه پدیدار کرد.
به علاوه در نتیجهٔ این تجزیه وتحلیل اطلاعات آماری گذشته مشخص شد که صرف نظر از جنسیت و دسته اهل سنت افراد، رابطهٔ قابل توجهی میان تنها زندگی کردن و اضافه احتمال ابتلا بوسیله اختلالات روانی شایع وجود داشت. کسانی که تنها عمر می کرده اند، درون مقایسه با دیگر افراد، بیشتر تو معرض این اختلالات صبر می گرفته اند. در ادامه درصد انسان های تنهای مبتلا به این اختلالات را در مقابل دیگر افراد مشغول به آن ها مشاهده خواهید کرد (درصدها مرتبط با بررسی هایی هستند که داخل انگلستان ادا گرفتند): ۱۹۹۳: ۱۹٫۹٪ در موافق ۱۳٫۶٪؛ ۲۰۰۰: ۲۳٫۲٪ تو طبق ۱۵٫۵٪؛ ۲۰۰۷: ۲۴٫۷٪ در مقابل ۱۵٫۴٪. مشکلات ناشی از تنهایی
با بررسی ژرف برنده رابطهٔ میان تنها عمر کردن و ابتلا به اختلالات روانی شایع، واضح شد که ۸۴٪ افراد، بوسیله واسطهٔ انزوا بوسیله این اختلالات دچار می شدند.
داخل نتیجهٔ تحقیقات پیشین صریح شده بود که تنهایی، می تواند جهت افسردگی و سست شدن باشد. تماس میان تنهایی و افزایش میزان مرگ ومیر، موضوع دیگری بوده است که فداکار تحقیقات بر بن آن انجام گرفته اند.
ولی هدف از انجام این تحقیقات و نگرانی های این چنینی چیست؟ به اعتقاد برخی از صاحب نظران، تنهایی و تنها زندگی کردن، در عصر حاضر در حال همه گیر شدن است و به همین خاطر، نتایج چنین تحقیقاتی وقار بی پرده می کند. چراکه عزب با تحقیق و بررسی علمی است که می توان درک عمیق رطوبت از این مسئله معلوم کرد و از پیامدهای خطرساز و ناخوشایند آن تا حد امکان پیشگیری کرد. از لفظ دیگر، سلامت جریان مردم این زمانه از هر عهد دیگری بیشتر تو معرض خطر است و شاهد روند روبه افزایش اختلالات روانی هستیم. معلول بازی کردن به علل مختلف این اختلالات و شناسایی آن ها، می تواند در کنترل گیرایی مثمر دشت باشد.
البته باید در نظر داشت کسی که عزب زندگی می کند، لزوما دستخوش احساس انزوا نخواهد شد. کسانی حزن که این عاطفه بخاطر شان رنج آور است، می توانند از راهکارهای موجود برای غلبه پهلو آن استفاده کنند. شرکت درون جلسات گفتار درمانی، استفاده از خدمات نگهداری های اجتماعی و نگهداری از حیوانات خانگی، تعدادی از این راهکارها هستند. شاید چالش برانگیزترین قسمت کار، تصرف اطمینان از قرار اخذ این خدمات در دسترس کسانی است که تنها زندگی می کنند. مجاب کردن آن ها برای خارج آمدن از لاک تنهایی و قرار گرفتن تو جمع افراد، می تواند بغرنج باشد. فردی های تحقیق دربارهٔ تنهایی و اثرات تنها عمر کردن
البته محققان هنگام انجام این تحقیق بامحدودیت هایی اندوه مواجه بوده اند که خویشتن محققان هم بوسیله وجودشان اذعان داشته اند. اولین ویژگی این است که تو این تحقیق (و استفهام های مشابه)، مقطع بخصوصی از زندگی افراد مورد معاینه و مطالعه قرار گرفته است؛ ممکن است نتایج نتیجه شده بوسیله وضعیت خاص افراد درون آن دوره از زندگی شان ارتباط برملا بطی ء و تصویر جامعی که خواهش می رود، به دست نیاید. مهیا کردن شرایط برای انجام تحقیقات درون بلندمدت، پیشنهادی است که محققان برای به خشکی امدن آمدن با این انفراد ارائه کرده اند.
فردی دیگری که وجود دارد و البته هر نوع رسیدگی دیگر با چنین ماهیتی را تحت الشعاع قرار می دهد، ممکن نبودن تخمین رابطهٔ علت ومعلولی است: آیا شخص به تامل تنها زندگی کردن مبتلا به اختلالات سیلان شایع شده، خواه آنکه پس از ابتلا بوسیله این اختلالات تصمیم به تنها عمر کردن گرفته است؟ شاید هم اساسا کسی که مستعد ابتلا به این طور اختلالاتی باشد، تمایل بیشتری برای تنها زندگی کردن مدال بدهد؟ هرچه ژرف مرطوب روند را زیر دیدن استراحت بدهیم، مسبوق خواهیم شد که این طور محدودیت ها و ابهاماتی گریزناپذیرند و عزب کار و سعی روزافزون محققان و انجام تحقیقات بیشتر است که می تواند این ابهامات را برطرف کند.
البته صرف اکتفا بوسیله این محدودیت ها ممکن است نرخ تحقیقات را عرشه سؤال ببرد. نباید از دستاوردهای آن بی خبر شد: علاوه پیاده شدن اینکه تحقیقات پیشین بر نتایج خراج شده از این جستار جدیدتر صحه می گذارند، چند نتیجهٔ بنیادی دیگر هم از آن بوسیله دست آمده است که تقریبا جدی هستند؛ به عنوان مثال اینکه رابطهٔ میان سلامت روانی و عزب عمر کردن، به مرور زمان دستخوش دگرگونی نمی شود و درست است؛ و همچنین اینکه این رابطه صرفا بوسیله جوانان پابه سن گذاشته نم مرتبط نیست و به نعوظ کلی تنهایی، تأثیری بنیادی و اساسی تو سلامت روند دارد و می تواند آن را زیر الشعاع قرار بدهد. در دنباله بخوانید: بی قراری بیگانگی و راهکارهایی برای تسکین آن
اختلالات خلقی، اضطراب و سوءمصرف مواد، از عموم اختلالات روانی شایع (به انگلیسی common mental disorders و به تلخیص CMD) هستند. بنا به نتایج فداکار تحقیقات ارتکاب گرفته، تقریبا یک ثالث مردم، در کشش عمرشان یکی از این اختلالات قضیه شایع را تجربه می کنند.
این اختلالات مشخصا عمر کسانی را که از آن ها رنج می برند تحت تأثیر فراغت می دهند. ولی به واسطهٔ همه گیر شدن شان، ممکن است انسان اجتماع را به طور کلی، در سطح وسیع لطافت عرشه تأثیر راحتی بدهند. بوسیله این فکر که اهمیت بیشتری علنی می کنند. در واقع شیوع فراخ و تأثیر این اختلالات باعث شد تا محققان، با سعی بیشتری درباره این اختلالات تحقیق کنند و خطراتی را که احتمال ابتلا به اختلالات جریان را در مردم بیشتر می کنند، شناسایی کنند.
یکی از خطراتی که طی سال های اخیر توجه بیشتری بوسیله آن نشان داده شده و تأثیر آن مورد بررسی قرار گرفته است، عزب زندگی کردن است. در تحقیقی جدید داخل این رابطه، که نتایج آن درون مجلهٔ انگلیسی زبان «PLOS ONE» منتشر شد، سعی بر آن بود تا تنها عمر کردن و تأثیر آن بر افزایش احتمال ابتلا به اختلالات روانی شایع از دیدگاهی تازه مورد بررسی راحتی بگیرد. موافق آنچه مؤلفان مقاله در بخش پایانی و نتیجه گیری تالیف پایگاه مطرح کردند، بین تنها زندگی کردن و افزایش احتمال ابتلا به اختلالات روند شایع، وابستگی ای حیات دارد. به علاوه در نتیجهٔ این تحقیق مشخص شد که تمامی مردم، صرف نظر از جنسیت و سن وسال شان، درون معرض این خطر راحتی دارند. تو واقع این انزوا است که به عنوان محرک و عامل خطرساز پا بر جا شناخته می شود و سایر مسائل و ویژگی ها، اهمیتی ثانویه دارند. تحقیقات علمی پیشین دربارهٔ تنها زندگی کردن
درون بیشتر کشورهای غربی، تعداد کسانی که عزب زندگی می کنند، طی روندی مستمر و تدریجی روبه اضافه است؛ این مسئله چند انگیزه دارد: از آن یکسره می استعداد بوسیله افزایش میانگین اهل سنت انسان کشورها، اعلی عدول کردن سن ازوداج و افزایش مقدار متارکه رمز کرد.
مناسبت میان تنها زندگی کردن و افزایش احتمال ابتلا به اختلالات سیلان شایع، پیش تر بی قراری مورد توجه محققان قرار پژمان بود. ولی بیشتر تحقیق ها متمرکز کنار افراد میان سال و دربارهٔ آن ها بود. به این خاطر نمی شد نتایج آن ها را بوسیله قسمت قسمت کردن های سنی دیگر گسترش داد.
به علاوه این تحقیقات نخستین صرفا با تمرکز بر ملالت ناشی از تنهایی رخ می پژمرده اند و سایر اختلالات روانی در آن ها جایی نداشته اند. بوسیله این تامل تصویر تام و دقیقی از اثرات تنهایی به دست نمی داده اند.
نکتهٔ دیگری که دربارهٔ تحقیقات پیشین حیات دارد این است که در آن ها تأثیر سایر عوامل ناشی از تنها عمر کردن، بر افزایش ظن ابتلا بوسیله اختلالات روانی شایع مورد مطالعه استراحت نگرفته بود؛ بوسیله نشانی مثال، کسانی که عزب زندگی می کنند، بیشتر از سایرین داخل معرض اضافه وزن، استعمال دخانیات، استعمال مواد مخدر و محروم ماندن از پشتیبانی آدم اجتماع قرار می گیرند. زمان حال این سؤال پیش می آید که کدام یک از این مسائل محرک اصلی ابتلا به اختلالات روانی شایع است؟
محققان و مؤلفان این مقالهٔ علمی جدید، تلاش کنار آن داشته اند تا در پیمانه امکان کاستی ها و ابهامات مقاله های پیشین را برطرف کنند. تو این تحقیق جدید، به رابطهٔ کلی میان عزب عمر کردن و اختلالات روانی شایع پرداخته شده است. به علاوه، عوامل تأثیرگذار بر این رابطه هم در نظر پژمرده شده اند. درون دنباله با هم نگاهی به حاصل تحقیقات آن ها خواهیم داشت. بررسی جستجو علمی جدید و نتایج آن
این استفهام علمی متاخر توسط محققان دانشگاه سن کونتین، واقع در ورسای فرانسه انجام گرفت. محققان درون این جستجو اطلاعات آماری گردآوری شده از ۲۰،۵۰۳ فردِ بالغ انگلیسی را که سن آنها بین ۱۶-۷۴ سال وجود مورد تجزیه وتحلیل فراغت دادند. این اطلاعات آماری، خراج سه بررسی تمامیت بود که دربارهٔ شیوع مصیبت های قضیه در انگلستان، درون سال های ۱۹۹۳، ۲۰۰۰ و ۲۰۰۷، توسط متخصص های انگلیسی اجرا گرفت.
کسانی که در این وارسی ها شرکت کردند، موظف به انباشته کردن استفسار نامه هایی می شدند که داخل اختیارشان قرار داده می شد. فنی های انگلیسی با ارزیابی اطلاعات خراج شده از این سئوال روزنامه ها، می توانستند پی ببرند که آیا شخصی که استفسار روزنامه را لبریز کرده بود، خلال هفتهٔ پیش از مملو کردن آن، مقصد های مرتبط با روان نژندی (نوعی اختلال روند که با احساسات موکد خوف و نگرانی همراه است) را تجربه کرده وجود یا خیر؟
داخل این مطالعه ها، اطلاعات گردآوری شده بر پایهٔ تعدادی متغیر، مقابله و تطبیق داده می شد؛ این متغیرها محتوی وزن، قد، معیار تحصیلات، شغل، مصرف الکل و مواد مخدر، چگونگی روابط مدنی و عاطفه تنهایی بود.
داخل این تفحص علمی جدید و با مطالعه اطلاعات گردآوری شده در انگلستان، همان طور که تمایل می رفت مشاهده شد که تعداد کسانی که تنها زندگی می کرده اند، در گذر سال ها روندی روبه رشد داشته است. در سال ۱۹۹۳ ۸٫۸٪ از شرکت کنندگان در این بررسی، تنها زندگی می کرده اند. این درصد تو سال ۲۰۰۰ بوسیله ۹٫۸ و داخل سال ۲۰۰۷ به ۱۰٫۷ اضافه پدیدار کرد.
به علاوه در نتیجهٔ این تجزیه وتحلیل اطلاعات آماری گذشته مشخص شد که صرف نظر از جنسیت و دسته اهل سنت افراد، رابطهٔ قابل توجهی میان تنها زندگی کردن و اضافه احتمال ابتلا بوسیله اختلالات روانی شایع وجود داشت. کسانی که تنها عمر می کرده اند، درون مقایسه با دیگر افراد، بیشتر تو معرض این اختلالات صبر می گرفته اند. در ادامه درصد انسان های تنهای مبتلا به این اختلالات را در مقابل دیگر افراد مشغول به آن ها مشاهده خواهید کرد (درصدها مرتبط با بررسی هایی هستند که داخل انگلستان ادا گرفتند): ۱۹۹۳: ۱۹٫۹٪ در موافق ۱۳٫۶٪؛ ۲۰۰۰: ۲۳٫۲٪ تو طبق ۱۵٫۵٪؛ ۲۰۰۷: ۲۴٫۷٪ در مقابل ۱۵٫۴٪. مشکلات ناشی از تنهایی
با بررسی ژرف برنده رابطهٔ میان تنها عمر کردن و ابتلا به اختلالات روانی شایع، واضح شد که ۸۴٪ افراد، بوسیله واسطهٔ انزوا بوسیله این اختلالات دچار می شدند.
داخل نتیجهٔ تحقیقات پیشین صریح شده بود که تنهایی، می تواند جهت افسردگی و سست شدن باشد. تماس میان تنهایی و افزایش میزان مرگ ومیر، موضوع دیگری بوده است که فداکار تحقیقات بر بن آن انجام گرفته اند.
ولی هدف از انجام این تحقیقات و نگرانی های این چنینی چیست؟ به اعتقاد برخی از صاحب نظران، تنهایی و تنها زندگی کردن، در عصر حاضر در حال همه گیر شدن است و به همین خاطر، نتایج چنین تحقیقاتی وقار بی پرده می کند. چراکه عزب با تحقیق و بررسی علمی است که می توان درک عمیق رطوبت از این مسئله معلوم کرد و از پیامدهای خطرساز و ناخوشایند آن تا حد امکان پیشگیری کرد. از لفظ دیگر، سلامت جریان مردم این زمانه از هر عهد دیگری بیشتر تو معرض خطر است و شاهد روند روبه افزایش اختلالات روانی هستیم. معلول بازی کردن به علل مختلف این اختلالات و شناسایی آن ها، می تواند در کنترل گیرایی مثمر دشت باشد.
البته باید در نظر داشت کسی که عزب زندگی می کند، لزوما دستخوش احساس انزوا نخواهد شد. کسانی حزن که این عاطفه بخاطر شان رنج آور است، می توانند از راهکارهای موجود برای غلبه پهلو آن استفاده کنند. شرکت درون جلسات گفتار درمانی، استفاده از خدمات نگهداری های اجتماعی و نگهداری از حیوانات خانگی، تعدادی از این راهکارها هستند. شاید چالش برانگیزترین قسمت کار، تصرف اطمینان از قرار اخذ این خدمات در دسترس کسانی است که تنها زندگی می کنند. مجاب کردن آن ها برای خارج آمدن از لاک تنهایی و قرار گرفتن تو جمع افراد، می تواند بغرنج باشد. فردی های تحقیق دربارهٔ تنهایی و اثرات تنها عمر کردن
البته محققان هنگام انجام این تحقیق بامحدودیت هایی اندوه مواجه بوده اند که خویشتن محققان هم بوسیله وجودشان اذعان داشته اند. اولین ویژگی این است که تو این تحقیق (و استفهام های مشابه)، مقطع بخصوصی از زندگی افراد مورد معاینه و مطالعه قرار گرفته است؛ ممکن است نتایج نتیجه شده بوسیله وضعیت خاص افراد درون آن دوره از زندگی شان ارتباط برملا بطی ء و تصویر جامعی که خواهش می رود، به دست نیاید. مهیا کردن شرایط برای انجام تحقیقات درون بلندمدت، پیشنهادی است که محققان برای به خشکی امدن آمدن با این انفراد ارائه کرده اند.
فردی دیگری که وجود دارد و البته هر نوع رسیدگی دیگر با چنین ماهیتی را تحت الشعاع قرار می دهد، ممکن نبودن تخمین رابطهٔ علت ومعلولی است: آیا شخص به تامل تنها زندگی کردن مبتلا به اختلالات سیلان شایع شده، خواه آنکه پس از ابتلا بوسیله این اختلالات تصمیم به تنها عمر کردن گرفته است؟ شاید هم اساسا کسی که مستعد ابتلا به این طور اختلالاتی باشد، تمایل بیشتری برای تنها زندگی کردن مدال بدهد؟ هرچه ژرف مرطوب روند را زیر دیدن استراحت بدهیم، مسبوق خواهیم شد که این طور محدودیت ها و ابهاماتی گریزناپذیرند و عزب کار و سعی روزافزون محققان و انجام تحقیقات بیشتر است که می تواند این ابهامات را برطرف کند.
البته صرف اکتفا بوسیله این محدودیت ها ممکن است نرخ تحقیقات را عرشه سؤال ببرد. نباید از دستاوردهای آن بی خبر شد: علاوه پیاده شدن اینکه تحقیقات پیشین بر نتایج خراج شده از این جستار جدیدتر صحه می گذارند، چند نتیجهٔ بنیادی دیگر هم از آن بوسیله دست آمده است که تقریبا جدی هستند؛ به عنوان مثال اینکه رابطهٔ میان سلامت روانی و عزب عمر کردن، به مرور زمان دستخوش دگرگونی نمی شود و درست است؛ و همچنین اینکه این رابطه صرفا بوسیله جوانان پابه سن گذاشته نم مرتبط نیست و به نعوظ کلی تنهایی، تأثیری بنیادی و اساسی تو سلامت روند دارد و می تواند آن را زیر الشعاع قرار بدهد. در دنباله بخوانید: بی قراری بیگانگی و راهکارهایی برای تسکین آن
- ۹۸/۰۳/۰۳