پس از اینکه مردم های بدوی پای خود را از آفریقا بیرون گذاشتند و پراکنده شدن داخل سرتاسر کشور اوراسیا را شروع کردند، کدام مسیرها را تفویض کردند؟ پاسخ مقدور است همان چیزی نباشد که زمانی به آن پندار می کردیم. پژوهش جدیدی که این جزئی از جمله مهم مهاجرت انسان ها را وارسی کرده، نشان می دهد مسیرهایی که قبلا آن ها را در رویت نگرفته بودیم، امکان پذیر است سال ها پیش به مایه ی انسان های قدیمی پیموده شده باشد. پیاده شدن این اساس، شاید داستان نحوه ی پیوستن ما بوسیله اینجا بوسیله کمی بازنویسی نیاز داشته باشد. پاتریک رابرتز، از مؤسسه ی علوم تاریخ بشر ماکس پلانک می گوید:میزان سازی داده های موجود جغرافیایی و معلومات اقلیمی گذشته پیشنهاد می نرم باستان شناسان و انسان شناسان باید در جست وجوی آستان انسان های اولیه و مهاجرت و تعاملات آن ها با دیگر مردم تباران، بخش های جدید آسیا را بررسی کنند که قبلا عجیب گرفته شده اند.
در روایت های سنّتی، این فضاهای بی جنبش در شمال و مرکز آسیا بیابان ها و محدوده های کوهستانی نظیر بیابان گبی و لفافه کوه آلتای را شامل می شوند؛ مناطقی که به دیدن بیش از حد سکونت ناپذیر و گذرناپذیر بوده است. به همین دلیل، پژوهشگران ازلحاظ تاریخی روی مسیرهای مهاجرتی رو به جنوب بوسیله سمت خاورمیانه و حصه های جنوبی چروک تأکید بیشتری کرده اند که در مقایسه با وادی ها و رشته کوه های شمالی مناطق سخاوتمندتری بوده اند. رابرتز و همکارانش تو مقاله ی خود توضیح می دهند:وضعیت سرد و خشکی و اوج بسیار این مناطق شمالی علت شده باستان شناسان عمدتا آن ها را ازنظر اطلس برداری و ظرفیتشان به نشانی مسیرهایی رادیکال برای پراکندگی آدم ها بی سابقه بگیرند.
تو سال های اخیر، افزودن معرفت ما از اقلیم های قدیمی و تغییرات آب و فلکی (همراه با اکتشافات متاخر باستان شناسی) سرنخ های جدیدی درباره ی چگونگی و مکان مهاجرت انسان ها داخل پلیستوسن پسین (حدود ۱۲۵ تا ۱۲ هزار سال پیش) مهیا کرده است.
مسیرهای احتمالی ژولیدگی انسان های باستانی در آسیا براساس تجزیه و تحلیل خوش نویسی دارای حداقل هزینه
رابرتز و همکارانش بخاطر شناسایی مسیرهای ممکن مهاجرت درون آسیا که قبلا بی سابقه گرفته شده بود، از مقیاس سازی سیستم اطلاعات جغرافیایی (GIS) همراه با شواهد باستان شناسی و اطلاعات اقلیم های باستانی استفاده کردند. نتایج استاندارد سازی علامت دهنده ی وجود مسیرهایی با حداقل نفقه در این مناطق بود؛ مسیرهای مسافرتی که بخاطر حرکت آدم های باستانی حداقل دشواری و مقاومت را داشته است. این اولین جنین است که این نوع از تجزیه و تحلیل تو این بخش از آسیا مصرف شده و این پژوهش یکی از بدوی پژوهش هایی است که از این روش برای تجسس ی پراکنش آدم ها داخل پلیستوسن پسین استعمال کرده است.
براساس این نتایج، در روند دوره های خشکی و سرما، کوهستان های آلتای و تیان پایگاه و مسیرهای صحرا های گبی و تَکله مکان احتمالا بوسیله همان عارض که قبلا نیز تصور می شد، مانع های مهمی شیوه سیاق مهاجرت انسان های باستانی بودند. بااین حال تو دیگر گوناگون اقلیم این دوره، این مناطق می توانسته حقیقتا بوسیله جای مانع، راهروهایی برای گذر مردم ها بوده باشند. در این دوران بوسیله دلیل آب و هوای مرطوب، شرایط آبی مناسبی در دریاچه ها و سیستم های رودخانه ای باستانی ساختن شد و پهلو این اساس داخل این مناطق، حداقل سه مسیر مهاجرت مشخص شد که تاکنون شناسایی نشده وجود. نویسندگان داخل مقاله ی خود توضیح می دهند:معیار های مسیرهای حداقل خرج ی ما نشان می دهند درون وضعیت مرطوب مرطوب و گرم تر، حرکت یمین انسان ها به جانب غرب و تو وادی های گبی و تَکله جا و نیز در کوهستان آلتای و تیان شان امکان پذیر شده است. تصور می شود پیدایش دریاچه های آب شیرین و پوشش گیاهی مناسب درون این منطقه انگیزه جمع شدن پستانداران و شکارچیان جمع آوری کننده و نیز انسان های هوشمند داخل این دوروبر های مناسب پلیستوسن پسین شده باشد.مقاله های مرتبط:نگاهی بوسیله تاریخچه منشا انسان و خویشاوندان هم دودمان آن۹ جوهر جالب و باورنکردنی درمورد نئاندرتال هاتوالی های ژنتیکی، تاریخچه مردم را داخل آفریقا آشکار می کنند
البته به دلیل طبیعت مدل سازی، پژوهشگران اذعان می کنند داخل حال حاضر، نمی توانیم مطمئن باشیم که این مسیرهای فرضی به میانه روی به وسیه ی مسافران قدیمی گزینش شده اند خواه نه. آن ها اشاره می کنند با انجام پژوهش های میدانی باستان شناسی و انسان شناسی در کشش این مسیرها، امکان پذیر است بتوانیم شواهدی داخل تأیید این ایده علنی کنیم. اگر ایده ی پژوهشگران معتمد باشد، متباعد زدودن گذشتگان این مسیرها را برای مسافرت های خود انتخاب کرده باشند؛ هرچند شرایط سرد و خشک پیشین آن، از لول اجداد آن ها داخل این مسیرها جلوگیری کرده باشد.
پژوهشگران به این موضوع نیز اشاره می کنند که نباید انسان را درون رویارویی با تنوع اکولوژیکی دست کم بگیریم. یکی از ویژگی های مهم گونه ی ما اقتدار او بخاطر سازگاری و زندگی تو شرایط متجاوز متحرک بر روی اب اقلیمی و محیطی است که همه ی آن ها لزوما از رویت زندگی چندان راحت نیستند. رابرتز می گوید:باتوجه به آنچه درباره ی انعطاف پذیری نحو ی خویشتن می دانیم، جای تعجبی ندارد چنانچه آثار حضور انسان های هوشمند مقدماتی را تو میان بیابان های امروزی یا صفحات یخی کوه ها در سرتاسر آسیا ببینیم. درواقع، شاید کلید منحصربه فرید وضع ی ما در اینجا نهفته باشد.
نتایج این پژوهش در مجله ی PLOS One منتشر شده است.بیشتر بخوانید:نجاران باستان چگونه با دستان خود تمدن را ساختنددرون حافظه شکارچی: چه کسی یار دارد یک شیر را به کشتار برساند؟به کارگیری رحم قلابی برای رشد بار تا یک دهه آیندهفرسودگی تو حال؛ آیا فرهنگ و هنر می توانند ما را از فکر کوتاه مدت نجات دهند؟انسان های عصر پارینه سنگی غذای نشاسته دار مصرف می کردند
در روایت های سنّتی، این فضاهای بی جنبش در شمال و مرکز آسیا بیابان ها و محدوده های کوهستانی نظیر بیابان گبی و لفافه کوه آلتای را شامل می شوند؛ مناطقی که به دیدن بیش از حد سکونت ناپذیر و گذرناپذیر بوده است. به همین دلیل، پژوهشگران ازلحاظ تاریخی روی مسیرهای مهاجرتی رو به جنوب بوسیله سمت خاورمیانه و حصه های جنوبی چروک تأکید بیشتری کرده اند که در مقایسه با وادی ها و رشته کوه های شمالی مناطق سخاوتمندتری بوده اند. رابرتز و همکارانش تو مقاله ی خود توضیح می دهند:وضعیت سرد و خشکی و اوج بسیار این مناطق شمالی علت شده باستان شناسان عمدتا آن ها را ازنظر اطلس برداری و ظرفیتشان به نشانی مسیرهایی رادیکال برای پراکندگی آدم ها بی سابقه بگیرند.
تو سال های اخیر، افزودن معرفت ما از اقلیم های قدیمی و تغییرات آب و فلکی (همراه با اکتشافات متاخر باستان شناسی) سرنخ های جدیدی درباره ی چگونگی و مکان مهاجرت انسان ها داخل پلیستوسن پسین (حدود ۱۲۵ تا ۱۲ هزار سال پیش) مهیا کرده است.
مسیرهای احتمالی ژولیدگی انسان های باستانی در آسیا براساس تجزیه و تحلیل خوش نویسی دارای حداقل هزینه
رابرتز و همکارانش بخاطر شناسایی مسیرهای ممکن مهاجرت درون آسیا که قبلا بی سابقه گرفته شده بود، از مقیاس سازی سیستم اطلاعات جغرافیایی (GIS) همراه با شواهد باستان شناسی و اطلاعات اقلیم های باستانی استفاده کردند. نتایج استاندارد سازی علامت دهنده ی وجود مسیرهایی با حداقل نفقه در این مناطق بود؛ مسیرهای مسافرتی که بخاطر حرکت آدم های باستانی حداقل دشواری و مقاومت را داشته است. این اولین جنین است که این نوع از تجزیه و تحلیل تو این بخش از آسیا مصرف شده و این پژوهش یکی از بدوی پژوهش هایی است که از این روش برای تجسس ی پراکنش آدم ها داخل پلیستوسن پسین استعمال کرده است.
براساس این نتایج، در روند دوره های خشکی و سرما، کوهستان های آلتای و تیان پایگاه و مسیرهای صحرا های گبی و تَکله مکان احتمالا بوسیله همان عارض که قبلا نیز تصور می شد، مانع های مهمی شیوه سیاق مهاجرت انسان های باستانی بودند. بااین حال تو دیگر گوناگون اقلیم این دوره، این مناطق می توانسته حقیقتا بوسیله جای مانع، راهروهایی برای گذر مردم ها بوده باشند. در این دوران بوسیله دلیل آب و هوای مرطوب، شرایط آبی مناسبی در دریاچه ها و سیستم های رودخانه ای باستانی ساختن شد و پهلو این اساس داخل این مناطق، حداقل سه مسیر مهاجرت مشخص شد که تاکنون شناسایی نشده وجود. نویسندگان داخل مقاله ی خود توضیح می دهند:معیار های مسیرهای حداقل خرج ی ما نشان می دهند درون وضعیت مرطوب مرطوب و گرم تر، حرکت یمین انسان ها به جانب غرب و تو وادی های گبی و تَکله جا و نیز در کوهستان آلتای و تیان شان امکان پذیر شده است. تصور می شود پیدایش دریاچه های آب شیرین و پوشش گیاهی مناسب درون این منطقه انگیزه جمع شدن پستانداران و شکارچیان جمع آوری کننده و نیز انسان های هوشمند داخل این دوروبر های مناسب پلیستوسن پسین شده باشد.مقاله های مرتبط:نگاهی بوسیله تاریخچه منشا انسان و خویشاوندان هم دودمان آن۹ جوهر جالب و باورنکردنی درمورد نئاندرتال هاتوالی های ژنتیکی، تاریخچه مردم را داخل آفریقا آشکار می کنند
البته به دلیل طبیعت مدل سازی، پژوهشگران اذعان می کنند داخل حال حاضر، نمی توانیم مطمئن باشیم که این مسیرهای فرضی به میانه روی به وسیه ی مسافران قدیمی گزینش شده اند خواه نه. آن ها اشاره می کنند با انجام پژوهش های میدانی باستان شناسی و انسان شناسی در کشش این مسیرها، امکان پذیر است بتوانیم شواهدی داخل تأیید این ایده علنی کنیم. اگر ایده ی پژوهشگران معتمد باشد، متباعد زدودن گذشتگان این مسیرها را برای مسافرت های خود انتخاب کرده باشند؛ هرچند شرایط سرد و خشک پیشین آن، از لول اجداد آن ها داخل این مسیرها جلوگیری کرده باشد.
پژوهشگران به این موضوع نیز اشاره می کنند که نباید انسان را درون رویارویی با تنوع اکولوژیکی دست کم بگیریم. یکی از ویژگی های مهم گونه ی ما اقتدار او بخاطر سازگاری و زندگی تو شرایط متجاوز متحرک بر روی اب اقلیمی و محیطی است که همه ی آن ها لزوما از رویت زندگی چندان راحت نیستند. رابرتز می گوید:باتوجه به آنچه درباره ی انعطاف پذیری نحو ی خویشتن می دانیم، جای تعجبی ندارد چنانچه آثار حضور انسان های هوشمند مقدماتی را تو میان بیابان های امروزی یا صفحات یخی کوه ها در سرتاسر آسیا ببینیم. درواقع، شاید کلید منحصربه فرید وضع ی ما در اینجا نهفته باشد.
نتایج این پژوهش در مجله ی PLOS One منتشر شده است.بیشتر بخوانید:نجاران باستان چگونه با دستان خود تمدن را ساختنددرون حافظه شکارچی: چه کسی یار دارد یک شیر را به کشتار برساند؟به کارگیری رحم قلابی برای رشد بار تا یک دهه آیندهفرسودگی تو حال؛ آیا فرهنگ و هنر می توانند ما را از فکر کوتاه مدت نجات دهند؟انسان های عصر پارینه سنگی غذای نشاسته دار مصرف می کردند
- ۹۸/۰۳/۱۲